Σκέφτομαι και γράφω: Τι με βασανίζει λίγο πριν γεννήσω
23/03/18, 10:56
[ad_1]
Μπήκα στο μήνα μου και μετράω αντίστροφα.
Δεν μπορώ να πιστέψω για πότε πέρασε ο καιρός.
Πότε ήταν Ιούλιος που ξαφνικά άρχισα να νιώθω αδικαιολόγητα πολύ κουρασμένη, με ξινίλες στο στόμα και ένα «σκουλήκι» να με γαργαλάει ψηλά στο στομάχι. Και εγώ να έχω βαφτίσει όλα αυτά τα συμπτώματα «ίωση» την ώρα που ο Θοδωρής στοιχημάτιζε ότι είμαι έγκυος.
Ποτέ δεν τον πήρα στα σοβαρά, γι ‘αυτό και συνέχισα να κάνω σερφ, αν και για πρώτη φορά με κούραζε το άθλημα, και να πίνα σχεδόν κάθε βράδυ το αγαπημένο μου ποτό.
Για πότε ήρθε ο Αύγουστος, και βρέθηκα στην Πάρο, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, «προληπτικά» με ένα τεστ στα χέρια, έτοιμη να επιβεβαιώσω ότι δεν είμαι έγκυος, προκειμένου να μπω για σερφ.
Ποτέ δεν μπήκα. Και τα 4 τεστ που έκανα, βγήκα μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα θετικά.
Και από τότε πέρασαν 9 ολόκληροι μήνες.
Οι τρις πρώτοι μήνες ήταν περίεργοι. Μία ψυχολογία βαριά, σχεδόν υπνωτισμένη, που ήρθαν και ισοπέδωσαν οι εξελίξεις στην επαγγελματική μου ζωή. Αν γυρνούσα το ρολόι πίσω, δεν θα έδινα τόση αξία. Δεν το άξιζε κανείς τους. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα.
Το δεύτερο τρίμηνο ήταν το καλύτερο. Όλα πιο συνειδητοποιημένα, σε τάξη, χαρούμενα και χαλαρά…
Το τρίτο τρίμηνο άρχισε λίγο να βαραίνει η κατάσταση και μαζί της και εγώ!
Τώρα, μία ανάσα πριν το τέλος κάνω απολογισμό για αυτές τις 37 εβδομάδες μέχρι τώρα.
Στα θετικά καταγράφω όλα εκείνα τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που σου προκαλεί αυτή η περίοδος. Από την ασυγκράτητη συγκίνηση σε κάθε σκέψη του μωρού, το καρδιοχτύπι σε κάθε υπέροχο, την αγωνία της κάθε εξέτασης που διαδεχόταν η λύτρωση στο άκουσμα των καλών και ευχάριστων νέων. Τα λουκούλλεια χωρίς τύψεις γεύματα , αλλά και η απόλαυση που αποκτά το φαγητό, ειδικά όταν το γεύμα είναι η απτή ικανοποίηση μίας εμμονικής λιγούρας. Ευτυχώς πέρα από τη μανία μου για μεξικάνικο φαγητό, ρεβίθια και αγκινάρες, δεν θυμάμαι να βασανίστηκα πολύ από γαστρονομικές φαντασιώσεις. Πέρασα όμως ατελείωτες ώρες, σχεδόν σαν εθισμένη, μπροστά στο ινσταγκραμ, βλέποντας φαγητά και γλυκά, τα οποία και έστελνα inbox στον Θοδωρή, εγκλωβισμένη στην ψυχαναγκαστική μου ανάγκη να θέλω να μοιραστώ, αφού δεν μπορώ να φάω, αυτό που βλέπω.
Θετικά πρόσημα επίσης παίρνει και η ψυχολογία μου, πιο ήρεμη και πιο «γλυκεία» κάτι που με έκανε να συνειδητοποιήσω το πόσο «κόντρα» σε αυτό ήμουν όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Δεν υπήρξα ποτέ από εκείνες τις «μανούλες» που μιλάγανε δυνατά στο μωρό τους, ή που χρησιμοποιήσαν την εγκυμοσύνη τους για να τραβήξουν προσοχή ή περιποίηση. Περισσότερο γκρίνιαζα όταν δυσφορούσα παρά δυσφορούσα και καλά για να χαϊδευτώ.
Αν όμως στη λίστα με τα θετικά θα έπρεπε να ξεχωρίσω μόνο ένα και να το βάλω ψηλά στο βάθρο, δίνοντας και το Όσκαρ, αυτό θα ήταν σίγουρα και μόνο ο Θοδωρής.
Κάθε λεπτό της δικής μου εγκυμοσύνης ήταν δύο λεπτά της δικής του, γιατί την έζησε με ένταση, υπομονή, συμπαράσταση, σύμπραξη, στήριξη, μέχρι το μεδούλι της.
Η εγκυμοσύνη αυτή, ήταν μία πρώτη δοκιμασία που μου αποκάλυψε πως ο άνθρωπος που έχω δίπλα μου είναι πρότυπο αρσενικού, με βαθιές αξίες, ήθος που πλέον σπανίζει, αλλά και μία υπό εξαφάνιση ενσυναίσθηση που κάνει τον άνδρα αθεράπευτα γοητευτικό και ερωτεύσιμο. Εκφράζω αυτό το δημόσιο «ευχαριστώ» όχι προς τέρψη του εντυπωσιασμού, αλλά σε μία απόπειρα δικού μου ξεγυμνώματος που ουσιαστικά επιβεβαιώνει την απόλυτη αναγνώριση στον ρόλο που ο Θοδωρής είχε όλο αυτό το διάστημα. Το ρόλο του πιο αφοσιωμένου συντρόφου.
Αν τώρα έπρεπε να γράψω στο τεφτέρι και τα αρνητικά, θα ξεκινούσα με την κατάληψη που γίνεται σε κάθε εγκεφαλικό και όχι μόνο κύτταρο, από τις γνωστές σε όλους ορμόνες, που ωστόσο και οι ίδιες καταβάλλονται από ένα αέναο αμόκ, κάτι που σε κάνει να αισθάνεσαι τουλάχιστον προβληματική.
Η προσπάθεια συνύπαρξης με όλες αυτές τις μεταβολές, συνοδεύεται από τις αλλαγές που επιφέρονται και στο σώμα αλλά και στο εύρος του οργανισμού. Είχε να μου ανοίξει η μύτη από το δημοτικό, και αν κάποτε μου έκανε εντύπωση που η μύτη του συμμαθητή μου του Λάμπρου, θα έβγαζε συνέχεια είτε μύξες είτε αίμα, έφτασα να παραμιλάω και να ψιθυρίζω στον Λάμπρο, « Λάμπρο είσαι γατάκι». Το αίμα αγάπησαν και τα ούλα μου, που κλήθηκαν να υποδεχτούν στην κοιλότητα τους στόλο από βακτήρια δίνοντας άλλη υπόσταση στον όρο «γεύση». Τα πάντα αυτή την περίοδο έχουν μία δική μου ιδιωτική γεύση. Όπως και μυρωδιά. Ντρέπομαι να περιγράψω ξανά το περιστατικό με τον καβγά που έστησα σε γνωστό εμπορικό κέντρο, κατηγορώντας τους για νοθεία στο εδώ και 15 χρόνια αγαπημένο μου άρωμα.
Το πολύ κλάμα όμως το έριξα για τα ρούχα.
Αλλά πολύ κλάμα. Μία αγορά σχεδόν ρατσίστρια προς τις εγκύους, και αν όχι ρατσίστρια σίγουρα χωρίς γούστο και αισθητική.
Τα συναισθήματα απόγνωσης μπροστά τη ντουλάπα, την ώρα που αναζητάς κάτι να φορέσεις, δεν θες να τα ζήσεις.
Όπως και τη ναυτία του πρώτου τριμήνου, που σε κάνει να θες να τρως μόνο γραβιέρα και πεπόνι, δύο φορές την ημέρα. Γιατί ο λήθαργος; Χρωστάω στον άντρα μου ένα ταξίδι, του χρωστάω διακοπές, γιατί το καλοκαίρι πέρασε δράμα. Σε ένα υπέροχο σπίτι, κάπου στην Κρήτη, κλεισμένος μέσα, να με βλέπει να σέρνομαι από κρεβάτι σε καναπέ, και από καναπέ σε κρεβάτι, τις 20 από τις 24 ώρες της ημέρας.
Οι αλλαγές στο σώμα επίσης είναι λίγο σοκαριστικές. Χάνεται η μέση, μαζί και ο αστράγαλος, ανοίγει η λεκάνη και ξαφνικά μία κοιλιά να ορίζει το χώρο, και τις κινήσεις σου, που όσο περνάει ο καιρός περιορίζονται και δεσμεύονται. Το καλό είναι πως τα βράδια μπροστά στην τηλεόραση, μπορείς να ακουμπήσεις πάνω της το αναψυκτικό σου. Αν είσαι σταθερή, χωράει και το αναψυκτικό του άνδρα σου.
Και φτάνοντας στο τέλος, τον κύριο λόγο έχουν οι σκέψεις. Οι ατελείωτες σκέψεις, που έρχονται και ζητούν να ξοφλήσεις ότι άγχος δεν είχες τους προηγούμενους μήνες. Έρχονται τη μέρα, εκεί που δεν το περιμένεις, και σε αναστατώνουν. «Είναι όλα έτοιμα;» «Θα τα καταφέρω;» «Θα είναι ευτυχισμένο το παιδί μου;» «θα παραμείνουμε ευτυχισμένοι με τον Θοδωρή;» «Λες να γεννήσω πριν την ώρα μου;» «Είμαι αρκετά ικανή;» «Είμαι έτοιμη;» Οι ίδιες σκέψεις όμως έρχονται και τη νύχτα, υπό τη μορφή ονείρου.
Έχω δει αυτές τις εβδομάδες τα πιο περίεργα και παράξενα όνειρα που θα μπορούσε να δει ποτέ άνθρωπος. Είναι κάτι σαν πίνακας αφηρημένης τέχνης. Απλά δεν βγάζεις νόημα.
Σε ένα μήνα θα έχουμε εδώ ένα μωρό, και γω για πρώτη φορά νιώθω «γατάκι».
Που ναι η μαγκιά σου Νονόρα;
Μάλλον η μαγκιά που είχα ήταν άμυνα σε οτιδήποτε ένιωθα ως απειλή.
Και να που τη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής μου, την περιμένω με αγωνία και φόβο, αλλά σίγουρα χωρίς άμυνες.
[ad_2]
Source link
