Γιατί φοβόμαστε τους Κλόουν;
06/02/18, 12:50
[ad_1]
Και να που έφτασαν και πάλι οι Απόκριες. Για κάποιους αγαπημένη εποχή, για κάποιους άλλους όχι και τόσο. Μία «γιορτή» ταυτισμένη με μασκαράδες και όταν λέμε «μασκαράδες» από τις πρώτες μεταμφιέσεις που έρχονται στο μυαλό μας είναι αυτή του «κλόουν».
Και όμως! Αυτός ο πολύχρωμος κύριος που εθιμοτυπικά διασκεδάζει τα παιδιά, σε πάρτι, σε τσίρκο αλλά και η όψη του οποίου είναι μία από τις πιο δημοφιλείς στολές μεταμφίεσης, σε πολλούς προκαλεί κάθε τι άλλο παρά γέλιο και χαρά!
Γιατί άραγε φοβόμαστε τόσο πολύ τους κλόουν;
Είναι ένα σύμβολο ταυτισμένο με τα παιδιά! Δεν υπάρχει παιδικό πάρτι χωρίς κλόουν Στα νοσοκομεία οι κλόουν κοσμούν τις παιδικές πτέρυγες ενώ συχνά κάνουν και επισκέψεις στα άρρωστα παιδάκια προσπαθώντας να τα κάνουν να γελάσουν με τα αστεία τους. Ακόμα και μεγάλη αλυσίδα γρήγορου φαγητού επέλεξε για σήμα κατατεθέν της έναν κλόουν.
Έχετε παρατηρήσει όμως πως στη θέαση ενός κλόουν είναι πολλά τα παιδάκια που πατάνε κλάμα τέτοιο που νομίζεις ότι υποφέρουν;
Ναι! Και σε αυτό υπάρχει εξήγηση. Ένα μικρό παιδάκι σε μία τέτοια περίπτωση αντιδρά όπως θα αντιδρούσε σε έναν ξένο, ή ακόμα και σε έναν παπά. Χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει τι είναι αυτό που το ενοχλεί , αντιδρά κλαίγοντας σε μία όψη που απλά δεν αναγνωρίζει και το τρομάζει κιόλας. Όπως ο παπάς τρομάζει με τα μούσια και τα μαύρα ράσα, όπως ένας ξένος για κάποιο λόγο γίνεται απεχθής από ένα παιδί, έτσι και ο κλόουν με το έντονο μακιγιάζ, τα υπερβολικά χαρακτηριστικά και τα ασυνήθιστα ρούχα έρχεται να ταράξει τα συνήθως αποδεκτά και αναγνωρίσιμα σημεία για ένα παιδί.
Τι γίνεται όμως με τους ενήλικες; Γιατί ένας μεγάλος άνθρωπος να σιχαίνεται τους κλόουν.
Η δύναμη του κινηματογράφου
Ας ξεκινήσουμε από τα πιο επιφανειακά και εύπεπτα. Όπως ο Σπίλμπεργκ έκανε την ανθρωπότητα να φοβάται τους καρχαρίες, έτσι και δεκάδες άλλοι δημιουργοί φρόντισαν στις ταινίες θρίλερ τους να έχουν για πρωταγωνιστή έναν κλόουν.
Οι ταινίες “Killer Klowns from Outer Space” , “Poltergeist” (1982), Zombieland” (2009) , “All Hallow’s Eve” (2013). Αλλά και η ταινία του Στίβεν Κινγκ «Το Αυτό» είναι μόνο μερικά από τα ευρήματα του κινηματογράφου που ευθύνονται για το ρόλο που έχουν οι κλόουν στο υποσυνείδητο μας.
Η δύναμη της επικαιρότητας
Τη δεκαετία του 1970 ο Τζων Γουέην Κέισι, εμφανιζόταν σε παιδικά πάρτυ ως «Πόνκο ο Κλόουν» ενώ ήταν γνωστός και ως ένας ιδιόμορφος καλλιτέχνης που ζωγράφιζε μόνο κλόουν. Δεν άργησε όμως να συλληφθεί και να περάσει στην ιστορία ως ένας από τους πλέον αδίστακτους κατά συρροή δολοφόνους όταν η αστυνομία ανακάλυψε στον κήπο του σπιτιού του ανθρώπινα οστά που ανήκαν σε περισσότερους από 33 ανθρώπους. Ο Κέισι τους απήγαγε, τους αιχμαλώτιζε, τους βασάνιζε, τους σκότωνε και τους έθαβε στον κήπο. Πολλοί λένε πως η ιστορία του αποτέλεσε έμπνευση για τις ταινίες που αναφέραμε στην περασμένη παράγραφο.
Η δύναμη του υποσυνείδητου
Και εδώ έρχεται να μιλήσει η επιστήμη της ψυχολογίας.
Ο Ράμι Νάντερ από τον Καναδά, έχει αφιερώσει χρόνια από τη ζωή του για να μελετήσει τους κλόουν και το γιατί αυτοί είναι συχνά ανατριχιαστικοί. Και να που έχει καταλήξει.
«Η ανατριχίλα που προκαλεί σε πολλούς η θέαση ενός κλόουν, πηγάζει από την ανασφάλεια που δημιουργούν οι προθέσεις του.» Αναφέρει στη μελέτη του με τίτλο «Η ανατομία της Ανατριχίλας». Και συνεχίζει…
Οι κλόουν στα κόλπα που κάνουν στο κοινό είναι απρόβλεπτοι που σημαίνει πως όταν ξεκινούν τα τρικ , εσύ, που τον παρακολουθείς δεν ξέρεις αν θα γίνεις αποδέκτης γέλιου από ένα αστείο που θα κάνει ο κλόουν με τον εαυτό του, ή αν θα καταλήξεις να γίνεις εσύ ο ίδιος περίγελος στους άλλους επειδή ο κλόουν θα σε συμπεριλάβει στο τρικ. Αυτή η ανασφάλεια σου προκαλεί απώθηση.
Τέλος , η αμφιβολία για το πως μπορεί να νιώθει ένας κλόουν σε σχέση με το τι δείχνει δεν βοηθάει στο να δημιουργηθεί μία σχέση εμπιστοσύνης. Πολλοί από αυτούς βάφουν το μισό πρόσωπο χαρούμενο και το άλλο μισό λυπημένο, κάτι που δεν σε αφήνει να ξέρεις ποιος έχεις αληθινά απέναντι σου. Μελέτες έχουν δείξει πως αυτή η ανικανότητα να ξεχωρίσει κανείς τα αληθινά αισθήματα ενός ανθρώπου τον κάνει αυτομάτως να τον φοβάται. Η φύση δε της δουλειάς, που θέλει τους κλόουν να προσπαθούν να κάνουν τους άλλους να γελούν, ακόμα και αν οι ίδιοι είναι λυπημένοι, θεωρείται λόγος για να αμφιβάλεις για κάποιον και την αυθεντικότητα τους. Αυτό σε κάποιους δημιουργεί αισθήματα οίκτου για τους κλόουν και για άλλους τρόμο και αποστροφή.
*Οι πληροφορίες του άρθρου είναι από τη μελέτη του Ψυχολόγου Φρανκ Μακ Άντριου, καθηγητή ψυχολογίας στο κολέγιο Knox που δημοσιεύτηκε πρώτα στο www.theconversetion.com/uk
[ad_2]
Source link
