Ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα μπορούσα να αγαπήσω τον εαυτό μου
19/01/18, 14:35
[ad_1]
«Είμαι 24 ετών και έχω πρόβλημα με την εικόνα μου, κάτι που δημιουργεί πρόβλημα και στη ζωή μου. Καμία συμβουλή;»
Με αυτό το μήνυμα, ένα νέο κορίτσι, όμορφο στα δικά μου μάτια, με πλησίασε…
Ειδικός δεν είμαι, και το ξέρει. Όλοι το ξέρουν.
Μέσα από εδώ αλλά και μέσα από τα social media, εκφράζω μόνο σκέψεις, προσωπική άποψη και γνώμες. Δεν μου αρέσει να συμβουλεύω, δεν μου αρέσει να επηρεάζω… Δεν το κάνω ποτέ, ούτε και στις φίλες μου. Την προσωπική μου άποψη μπορεί να την καταθέσω, αν μου ζητηθεί, αλλά θα τονίσω ότι δεν πρόκειται για συμβουλή.
Είμαστε μόνοι μας, μόνοι πρέπει να επιλέγουμε, να σκεφτόμαστε, να διαμορφώνουμε εικόνα για τα πράγματα και τις καταστάσεις.
Όταν ωστόσο έχεις περάσει βιωματικά από κάτι που ακούς, τότε ίσως, να είναι πιο εύκολo να αισθανθείς και να εκφραστείς…
Άργησα να αγαπήσω τον εαυτό μου.
Άργησα να δεχτώ την εικόνα μου.
Σας φαίνεται περίεργο ε;
Και όμως.
Ήμουν ο χειρότερος εχθρός του εαυτού μου. Ο πιο σκληρός κριτής. Ισοπεδωτικός, προσβλητικός. Ήμουν σε όλα μέτρια , στα δικά μου μάτια. Ούτε κατά διάνοια όμορφη, απλά συμπαθητική. Όχι έξυπνη, απλά ικανή σε πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Θα μπορούσα να είμαι ακόμα καλύτερη αθλήτρια, αλλά επέμενα να μου λέω ότι δεν προσπαθώ αρκετά.
Θαύμαζα ό,τι και όποια πιο όμορφη, νιώθοντας λίγη και μειονεκτικά. Δεν πίστευα στα κοπλιμέντα των ανδρών, δεν ένιωθα αρκετή για κανέναν, έτρεμα ότι ο άλλος θα με παρατήσει ακόμα και για τη σκιά μου.
Πίστευα ότι δεν έχω καν στοιχειώδη δείκτη νοημοσύνης, επειδή δεν αγαπούσα τα μαθηματικά…
Μάθαινα πέντε πέντε τις ξένες γλώσσες, γιατί εκεί ήμουν καλή, και προσπαθούσα να αποδείξω ότι είμαι έξυπνη.
Προετοιμάστηκα για τις πανελλαδικές κρυφά από όλους, λέγοντας πως θα φύγω να σπουδάσω στο εξωτερικό, έτσι ώστε αν αποτύχω να μην επωμιστώ την αποτυχία.
Πέρασα στο πανεπιστήμιο θριαμβευτικά, με αριστεία, αλλά το θεωρούσα τελείως τυχαίο γεγονός.
Απορούσα τι μου έβρισκαν όσοι μου εξέφραζαν το ενδιαφέρον τους.
Αμφισβητούσα τις προθέσεις τους, δεν πίστευα στις πράξεις και τα λόγια τους, δεν άφηνα κανέναν να πλησιάσει σε βάθος.
Με κοιτούσα στον καθρέφτη και το μόνο που έβλεπα όμορφο ήταν … Τίποτα. Παντού έβρισκα ελαττώματα και ελλείψεις…
Προσπαθούσα για όλα πολύ, περισσότερο από όσα θα έπρεπε, με ένοιαζε η γνώμη των άλλων και με καθόριζε. Ήμουν ενοχική και τόσο μα τόσο ισοπεδωτική με τον εαυτό μου που πολλές φορές λύγιζα εγώ η ίδια στο αυτομαστίγωμα μου.
Μέχρις ότου…
Μέχρις ότου μία μέρα, 1η Σεπτέμβρη του 2005, μέσα σε ένα απόγευμα έγινα αναγνωρίσιμη.
Και κάπως έτσι ξεκίνησε έναν εφιάλτης, όπως τον βίωνα τότε, που μόνο ευλογία μπορώ να χαρακτηρίσω τώρα.
Άνθρωποι που δεν με ήξεραν , δεν με γνώριζαν καθόλου, δεν με είχαν δει ποτέ από κοντά, μιλούσαν και με έκριναν! Συνέχεια, όλη μέρα, στην τηλεόραση, στα περιοδικά, στα ραδιόφωνα, στη δουλειά, στις παρέες…
Τίτλοι, υπότιτλοι, δημοσιεύματα, φήμες, κουτσομπολιά, ψέματα, ψέματα, ψέματα, πολλά ψέματα, και φήμες, φήμες φήμες… Κακίες, υπερβολές, βαρύγδουπες δηλώσεις, διαρροές.
Για μένα ως άνθρωπο, για μένα ως επαγγελματία, για μένα ως χαρακτήρα, για μένα ως οτιδήποτε, από τον οποιοδήποτε που δεν με ήξερε, δεν με είχε δει ποτέ.
Μία εικόνα μακριά από μένα, δοσμένη στον κόσμο ,και εγώ ανήμπορη να το ελέγξω , να το αλλάξω, να το εμποδίσω.
Ένιωσα μόνη μου. Ήμουνα μόνη μου, και για πρώτη φορά με χρειάστηκα.
Ένιωσα την αλήθεια μου να βιάζεται, βίωνα την υπέρμετρη αδικία, και άκουγα να προσβάλλουν το άτομο μου, με τον χειρότερο και πιο ευτελιστικό τρόπο.
Για χρόνια ολόκληρα, ήμουν μόνη συναισθηματικά, αποτραβήχτηκα από τις φίλες μου και την οικογένεια μου, δεν είχα όρεξη να βγαίνω και να διασκεδάζω, ο αυθορμητισμός μου χάθηκε, το ίδιο και η χαρά μου… Είχα φοβία. Φοβία για τους ανθρώπους.
Και βρέθηκα μόνη. Ουσιαστικά μόνη. Απογοητευμένη και πληγωμένη που δεν μπορούσα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, τον οποίο για πρώτη φορά λυπόμουν.
Ένιωθα οίκτο για μένα. Και κάπου εκεί, συνειδητοποίησα ότι πρέπει να με φροντίσω. Την ώρα που όλοι οι άλλοι με έστηναν στον τοίχο και με λιθοβολούσαν, εγώ έπρεπε να βρω έναν τρόπο να μαζέψω τα κομμάτια μου και να πω «σκάστε! Βουλώστε το όλοι ηλίθιοι ξερόλες, τιποτένια σκουπίδια καραγκιόζηδες».
Ήταν η πρώτη φορά που στάθηκα στο πλευρό μου και με υπερασπίστηκα. Δεν ήμουν αυτό που περιέγραφαν.
Δεν ήμουν λίγη, δεν ήμουν κακιά, δεν ήμουν χαζή, δεν ήμουν ψεύτικη, δεν ήμουν αποτυχημένη, δεν ήμουν τελειωμένη, δεν ήμουν περαστική, δεν ήμουν τίποτα απ όσα λέγανε.
Τρία ολόκληρα χρόνια προσπαθούσα να μάθω να αγαπάω τον εαυτό μου σωστά
Ο άνθρωπος σίγουρα δεν μαθαίνει να αγαπάει. Είναι κάτι που έχει ανάγκη να κάνει.
Διδάσκεται όμως το ΠΩΣ να αγαπάει.
Και μπορεί να αγαπάει μέσα από τον πόνο, μέσα από την απόρριψη, μέσα από την κριτική, ή μέσα από την αναγνώριση, την ενθάρρυνση και την αποδοχή….
Γιατί συνήθως μαθαίνει να αγαπάει όπως διδάσκεται ότι αγαπιέται.
Τρία ολόκληρα χρόνια, με πολλή δουλειά, μου πήρε να μάθω να αγαπάω τον εαυτό μου σωστά.
Ανακάλυψα όλα όσα είμαι. ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ.
Όμορφη στα δικά μου μάτια και στα μάτια πολλών ακόμα, ίσως όχι η ομορφότερη καθώς υπάρχουν πολλές άλλες, καλλονές, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορώ να με βλέπω όμορφη. Άρχισα να περιποιούμαι περισσότερο τον εαυτό μου, να πειραματίζομαι στιλιστικά και να θέλω να τονίζω τα χαρακτηριστικά που άρεσαν πιο πολύ σε εμένα. Kαι ανακάλυψα πως αυτά είναι πολλά…
Αποδέχτηκα ότι είμαι έξυπνη.
Μάλιστα, έξυπνη, και πολύ περισσότερο απ ότι χρειάζεται η δουλειά μου. Πολύ περισσότερο από άλλους που θεωρούσα «ανώτερους». Και εκτός από έξυπνη, είχα και χιούμορ!
Αναγνώρισα ότι είμαι καλή σε αυτό που κάνω. Μπορεί να υπάρχουν και καλύτερες, αλλά αυτό που ενδιαφέρει εμένα, είναι το τι κάνω εγώ.
Άφησα να με πλησιάσουν γιατί είχα όλα τα προσόντα να κάνω έναν άνδρα ευτυχισμένο, και να του επιτρέψω να κάνει και εκείνος εμένα ευτυχισμένη.
Σταμάτησα να χρειάζομαι την αποδοχή και την καλή γνώμη των τρίτων. Δεν με ενδιέφερε και δεν με αφορούσε πια να είμαι αρεστή σε όλους. Πάντα θα υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι θα θέλουν να δουν λίγο πιο βαθιά και εκείνοι που θα είναι αποφασισμένοι εκ των προτέρων για το ότι δεν θέλουν να μου δώσουν μία ευκαιρία.
Έβαλα τα όρια μου. Ανακάλυψα πως κάποιος σου φέρεται άσχημα μόνο αν του το επιτρέψεις. Σταμάτησα να το επιτρέπω. Άρχισα να λέω άφοβα τη γνώμη μου, να εκφράζω αυτό που νιώθω, χωρίς να φοβάμαι ότι θα επικριθώ ή θα με απορρίψουν.
Έδιωξα κόσμο από γύρω μου. Κράτησα μόνο όλους εκείνους που ένιωθα ότι μου κάνουν καλό. Αυτό που νιώθεις, όταν ξέρεις να διαβάζεις τα αισθήματα σου, δεν θα σε προδώσει ποτέ, γιατί δεν θα είναι ποτέ λάθος.
Τρία ολόκληρα χρόνια, αφοσιώθηκα στον εαυτό μου, και κατάφερα να τον αγαπήσω σωστά και να του το δείχνω.
Είμαι πλέον η καλύτερη μου φίλη. Δεν φοβάμαι την κριτική, δεν φοβάμαι τη μοναξιά, δεν φοβάμαι τον πόνο , δεν φοβάμαι τίποτα.
Είμαι σίγουρη για τον εαυτό μου, νιώθω δυνατή να αντιμετωπίσω και τον χειρότερο.
Αγάπα τον εαυτό σου φίλη μου.
Βρες εσύ τον τρόπο να αγαπήσεις αυτό που είσαι. Σίγουρα έχεις ομορφιές και θησαυρούς που δεν έχεις ανακαλύψει, γιατί δεν έχεις ασχοληθεί με τον εαυτό σου. Έμαθες να του φέρεσαι , όπως σου φέρονταν… Η εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου , δεν είναι αυτό που είσαι.
Είναι αυτό που εσύ πιστεύεις ότι είναι.
Μόνο εσύ ξέρεις πως θα γυρίσεις το παιχνίδι.
Γύρνα το όμως.
Και να θυμάσαι πως όποια λέξη, όποιον επιθετικό προσδιορισμό , βάλεις μετά τις δυο λέξεις : « Εγώ είμαι …» θα φτιάξουν την εικόνα σου, για σένα και για τους γύρω σου.
Καλή επιτυχία.
[ad_2]
Source link
