Γιατί δεν πρέπει ποτέ να αγνοείς το κλάμα του μωρού
19/01/18, 12:33
[ad_1]
«Άστο να κλαίει! Πρέπει να μάθει, δε θα πάθει τίποτα!»
Το ακούς συχνά όταν είσαι νέα μητέρα, και το μωρό σου σπαράζει και εσύ δεν ξέρεις τι να κάνεις.
Το έχεις αλλάξει, το έχεις ταΐσει, αλλά εκείνο κλαίει.
Οι παλιές ίσως να αντιμετώπιζαν μία τέτοια κατάσταση λίγο πιο μετρημένα, ψύχραιμα ή ακόμα και ψυχρά. Η νέα τάση της ψυχολογίας ωστόσο υπογραμμίζει την ανάγκη της άμεσης ανταπόκρισης στο κλάμα του μωρού και τεκμηριώνει το γιατί.
Το να αγνοείς το κλάμα του μωρού, έχει αποδειχθεί πως μπορεί να έχει επιδράσεις στην ανάπτυξη και το ευ ζην του. Το στρες που αντιμετωπίζει ένα βρέφος τους πρώτους μήνες της ζωής της, μπορεί να αλλοιώσει τους νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου οδηγώντας σε λειτουργικές και δομικές αλλαγές του συστήματος του. Οι αλλαγές που πραγματώνονται είναι παρόμοιες με εκείνες που συναντάμε σε έναν ενήλικα όταν αυτός έρχεται αντιμέτωπος με την κατάθλιψη. Την ίδια ώρα όταν αγνοούμε το κλάμα ενός μωρού, εκείνο αυξάνει την αδρεναλίνη του άρα και την επιθετική του συμπεριφορά, κάτι που θα το συνοδεύει και στην ενήλικη ζωή, αλλά ενισχύει και τη κορτιζόλη του, την ορμόνη του άγχους κάτι που επηρεάζει την ανάπτυξη του σε όλα τα επίπεδα, αλλά και το ανοσοποιητικό του.
Πολλές μελέτες συνδέουν την έλλειψη νοητικών και κοινωνικών δεξιοτήτων με τα παιδιά που δεν είχαν ανταπόκριση κατά το κλάμα τους, τα οποία μέσα σε άλλα χαρακτηριστικά εμφάνιζαν και δυσκολία στο να ελέγξουν τα συναισθήματα τους.
Το κλάμα και το χαμόγελο είναι οι δύο τρόποι επικοινωνίας των μωρών. Ένα βρέφος συνήθως κλαίει είτε για να εκφράσει την πείνα, τον πόνο αλλά και άλλες φυσικές ανάγκες είτε γιατί θέλει να έρθει σε σωματική επαφή. Όπως και το χαμόγελο έτσι και το κλάμα πρέπει να χρήζουν άμεσης ανταπόκρισης έτσι ώστε το μωρό να καταλάβει πως όλα του τα συναισθήματα, θετικά ή αρνητικά, είναι αποδεκτά. Το να μην υπάρχει θετική αντίδραση στο κλάμα του σημαίνει για το παιδί, πως ο θυμός, η θλίψη και ο πόνος είναι μη αποδεκτά συναισθήματα.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ηρεμήσει κάποιος ένα μωρό που κλαίει, όπως ο θηλασμός ή η αναπαραγωγή ήχων παρόμοιων με αυτούς που άκουγε το βρέφος όταν ήταν στη μήτρα. Είναι πολύ σημαντικό να έχει στηθεί γύρω από το βρέφος ένα ήρεμο και γαλήνιο περιβάλλον ,να διατηρεί μία ρουτίνα στον ύπνο αλλά να απολαμβάνει και τα χάδια της οικογένειας. Η επαφή και το χάδι αυξάνει την οξυτοκίνη, που είναι η ορμόνη της χαράς, και όσο οικειοποιείται το μωρό με αυτή τόσο πιο ανάγκη θα την έχει μεγαλώνοντας κάτι που θα του διδάξει με το πέρασμα των χρόνων να την προκαλεί και το ίδιο στον εαυτό του ελέγχοντας τα θετικά του αισθήματα.
[ad_2]
Source link
