Αυτές είναι οι  δύο βασικές πεποιθήσεις που οδηγούν σε κατάθλιψη

ΥΓΕΙΑ 10/01/18, 12:52

[ad_1]

Η καραμέλα της κατάθλιψης “πιπιλιέται” πολύ στις μέρες μας και όχι τυχαία. Οι απαιτήσεις της ζωής και οι σχέσεις των ανθρώπων πυροδοτούν καταστάσεις που δύσκολα μπορεί κανείς να διαχειριστεί με επιτυχία αν δεν είναι συγκροτημένος και εστιασμένος στο κέντρο του. Πέρα όμως από τους γνωστούς παράγοντες που μπορεί να προκαλέσουν κατάθλιψη στον σύγχρονο άνθρωπο, όπως οικονομική και ηθική κρίση, ή επιφανειακότητα στις ανθρώπινες σχέσεις, υπάρχουν και κάποιοι πιο εσωτερικοί μηχανισμοί που πυροδοτούν αρνητικά συναισθήματα που μας αποπροσανατολίζουν και μας καθηλώνουν.

Οι λεγόμενες πεποιθήσεις.

Οι πεποιθήσεις είναι κάποια «πιστεύω» που έχουμε εδραιώσει μέσα μας και μας ορίζουν από πολύ νωρίς στη ζωή μας. Αυτές διαμορφώνουν την ιδιωτική λογική μας αλλά και την εικόνα που έχουμε για την πραγματικότητα γύρω μας. Αν οι πεποιθήσεις που έχουμε κυρίως για τον εαυτό μας, είναι αρνητικές, τότε θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε ουσιαστικές δυσκολίες κατά τη διάρκεια της ζωής μας, σε όλους τους τομείς, αναλόγως με την πεποίθηση.

Κάποιες από αυτές, αν είναι ιδιαίτερα «δυνατές» μπορούν να μας ανοίξουν το δρόμο ακόμα και για την κατάθλιψη.

Πεποίθηση 1 # Πρέπει να αρέσω σε όλους

Αυτή η πεποίθηση έχει για μητέρα της την πεποίθηση του «δεν αξίζω» και μπορεί να εκφραστεί ποικιλοτρόπως όπως « χρειάζομαι την έγκριση των άλλων για να είμαι καλά», « η γνώμη των άλλων για μένα μετράει», « θέλω να είμαι αποδεκτή» ….

Πρόκειται για μία πεποίθηση που έχει να κάνει με την χαμηλή αυταξία και αυτοεκτίμηση που ενδυναμώνει επικίνδυνα τη σημασία της γνώμης που έχουν οι άλλοι για εμάς, και τον βαθμό που μας αποδέχονται. Άνθρωποι με αυτή την πεποίθηση συχνά υποφέρουν από αρνητικά αισθήματα όταν δεν νιώθουν αποδεκτοί, αναζητούν συνεχώς την προσοχή και την επιβεβαίωση, απομονώνονται όταν δεν την έχουν και καθηλώνονται σε περίπτωση που δεχτούν κριτική ή απόρριψη. Είναι άτολμοι και συνήθως υιοθετούν προσωπεία προκειμένου να νιώσουν ασφαλείς και αρεστοί. Ο αληθινός τους εαυτός είναι ευαίσθητος και ευάλωτος και δεν ενδιαφέρονται για τις ανάγκες τους και τις επιθυμίες τους αλλά πορεύονται πάντα με στόχο να ικανοποιούν τους άλλους.

Υπάρχει λύση: Το πρώτο βήμα θέλει να φεύγει από τη ζωή μας η λέξη « πρέπει» και το « σε όλους». Τίποτα δεν πρέπει και σε κανέναν. Η συνειδητοποίηση πως δεν γίνεται να είμαστε αρεστοί σε όλους είναι η πρώτη κατάκτηση που πρέπει να γίνει προκειμένου να απαλλαχθεί κανείς από την πεποίθηση του ότι πρέπει να είναι αποδεκτός στο σύνολο. Το ότι κάποιο μπορεί να μην μας συμπαθούν, να μην μας εγκρίνουν και να μην μας αποδέχονται δεν σημαίνει τίποτε για εμάς, αλλά σημαίνει κάτι για εκείνους. Την ίδια ώρα, θα υπάρχουν άλλοι οι οποίοι θα μας αγαπούν, θα μας φροντίζουν και θα θέλουν να μας έχουν στη ζωή τους. Τέλος πηγαίνοντας ακόμα πιο βαθιά, θα πρέπει να βρούμε μία πιο προσιτή στην πραγματικότητα πεποίθηση για να αντικαταστήσουμε την πεποίθηση του «δεν αξίζω».

Βάζουμε κάτω την ερώτηση: «είναι αλήθεια ότι δεν αξίζω;» και κάπως έτσι αναγράφοντας σε μία λίστα τα θετικά μας στοιχεία θα κατανοήσουμε από μόνοι μας πόσα πολλά έχουμε πάνω μας και μέσα μας ώστε να αρέσουμε πρωτίστως σε εμάς τους ίδιους και για να γοητεύσουμε κατ επέκταση και όλους εκείνους που είναι ανοιχτοί στο να αναγνωρίσουν τα προτερήματα μας.

Πεποίθηση #2 Πρέπει να είμαι τέλειος.

Η τελειομανία είναι μονόδρομος. Το μόνο που μπορεί να προκαλέσει είναι άγχος και απογοήτευση που θα προκαλέσουν οι εξωπραγματικές προσδοκίες που έχει κάποιος από τον εαυτό του και τη ζωή.

Οι άνθρωποι με τελειομανία είναι αυστηροί έως αμείλικτοι με τους εαυτούς τους, έχουν απαιτήσεις και προσδοκίες που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και βέβαια φαντάζουν λίγοι μπροστά στην εικόνα που έχουν οι ίδιοι δημιουργήσει ως ιδεατή για τον εαυτό τους. Πρόκειται για μία εικόνα που δεν μπορεί να κατακτηθεί γιατί απλά δεν υπάρχει. Η μόνη δύναμη που παίρνει είναι αυτή που της δίνει η ανάγκη για τελειομανία, είναι όμως αρκετή για τσακίσει την εσωτερική ακεραιότητα και ασφάλεια. Οι τελειομανείς συνήθως δεν περιμένουν πολλά μόνο από τον εαυτό τους, αλλά και από τους γύρω τους, με αποτέλεσμα να είναι εντελώς δυσλειτουργικές και οι διαπροσωπικές τους σχέσεις καθώς ποτέ δεν τους καλύπτουν αποτελεσματικά οδηγώντας τους στην ανηδονία.

Ο ποιο αποτελεσματικός τρόπος για την κατάρριψη μίας τέτοιος πεποίθησης είναι να απομυθοποιηθεί ολοκληρωτικά η ψευδαίσθηση της τελειότητας και να αντικατασταθεί με πιο απτά «πιστεύω» όπως το «είμαι αρκετός», « κάνω πάντα το καλύτερο που μπορώ», «είμαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου».

Το να αλλάξει κανείς τις πεποιθήσεις του δεν είναι εύκολο, δεν θα γίνει από τη μία μέρα στην άλλη, ούτε θα γίνει χωρίς προσπάθεια. Πρόκειται για μία διαδικασία που θέλει χρόνο, εσωτερική δουλειά και επιμονή, που ωστόσο αν ολοκληρωθεί με επιτυχία, μπορεί να υποσχεθεί μία άλλη πολύ πιο ποιοτική και αληθινή ζωή.

[ad_2]

Source link