«Στο θέατρο γράφω για όλα αυτά που δεν αντέχω να μείνουν ανείπωτα»
12/09/18, 15:09
Μετά την επιτυχημένη της παράσταση «Ατροπίνη» η Σίλια Κατραλή-Μινωτάκη επανέρχεται από τις 13 Σεπτεμβρίου, στο Faust με την παράσταση «Πιασμένοι σε Δεντρόσπιτο», ένα σύγχρονο ψυχολογικό δράμα με κύριο θέμα το ” bullying ” εναντίον της διαφορετικότητας. Λίγο πριν την πρεμιέρα, έχοντας μάλιστα και διπλό ρόλο στην παράσταση, μίλησε στο xrimaonline.gr
Το δεντρόσπιτο παραπέμπει σε παιχνίδι και ευχάριστες παιδικές αναμνήσεις. Το «πιασμένοι» σε ομηρεία και κάτι δυσάρεστο. Πώς εμπλέκονται αυτές οι δύο λέξεις στον τίτλο της παράστασης;
Το Δεντρόσπιτο είναι ένα φαντασιακό στοιχείο στο έργο. Συμβολίζει το όνειρο. Αποτελεί διέξοδο απ’ τον εφιάλτη για τους χαρακτήρες του έργου. Η μόνη ελπίδα τους για να συνεχίσουν να ζουν έγκλειστοι μέσα στο σπίτι που τους έχει φυλακίσει η μητέρα είναι η πίστη πως το Δεντρόσπιτο υπάρχει. «Πιασμένοι» απ' αυτό το όνειρο και βυθισμένοι μέσα του. Γιατί για να καταφέρεις να επιβιώσεις μέσα στην απόλυτη βαρβαρότητα χρειάζεσαι φαντασία. Για να συνεχίσεις να πιστεύεις πως η φαντασία υπάρχει θα πρέπει να την αντιμετωπίσεις σαν να ήταν πραγματικότητα. Τα όρια μπλέκονται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας στα μυαλά τους όμως δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Κι η φαντασία, το ονειρικό στοιχείο είναι αυτό που συχνά συντηρεί την ύπαρξη. Ακόμα και στις μεγαλύτερες στιγμές απελπισίας. Ακόμη κι όταν μπροστά μας και μέσα μας διαδραματίζεται ο μεγαλύτερος εφιάλτης όλα μπορούν να αλλάξουν, αλλάζοντας τον τρόπο που τα αντιλαμβανόμαστε.
Υπάρχουν πραγματικά στοιχεία στην ιστορία ή αφορά εξολοκλήρου μυθοπλασία;
Είναι μία ιστορία μυθοπλασίας εμπνευσμένη από πολλά πραγματικά γεγονότα.
Οι περισσότεροι συνδυάζουν το bullying με τον παιδικό εκφοβισμό. Στην παράσταση όμως παίρνει μια πιο ευρύτερη έννοια και αφορά γενικότερα την βία εναντίον της διαφορετικότητας. Πώς αποφάσισες να το μεταφέρεις όλο αυτό σε μια θεατρική παράσταση;
Στο θέατρο γράφω για όλα αυτά που δεν αντέχω να μείνουν ανείπωτα. Είναι μια ανάγκη να τοποθετηθώ πάνω σε ένα θέμα αρκετά επίκαιρο. Ο εκφοβισμός σε ό,τι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, η μανία να συνθλίβουμε οτιδήποτε δεν μας ταιριάζει ή δε μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτό, ο παραγκωνισμός και η καχυποψία για όλα όσα δεν αντιλαμβανόμαστε με μια πρώτη ματιά, αποτέλεσαν τους βασικούς άξονες πάνω στους οποίους κινήθηκα για να αποτυπώσω αυτή την ιστορία.
Μπορείς να μας πεις μερικά πράγματα για τον ρόλο σου;
Η Κιμ συμβολίζει μία χαμένη παιδικότητα. Είναι μία καταθλιπτική φιγούρα η οποία κινείται στο μεταίχμιο μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Έχει δεχθεί την αδικία και την αντιμετωπίζει με μια απάθεια. Βιώνοντας τον εγκλεισμό είναι ένα χαρακτήρας νοθευμένος που αντιμετωπίζει τους δαίμονές του, ψάχνοντας μία σανίδα σωτηρίας, καλύπτοντας τα κενά της με υπολείμματα ονείρου. Κι αυτή είναι η διέξοδος της. Όλοι οι χαρακτήρες του έργου ψάχνουν μία διέξοδο, μία σανίδα σωτηρίας. Κάποιοι την βρίσκουν κάποιοι όχι. Όμως όλοι συνεχίζουν να προσπαθούν. Κι αυτή είναι η κεντρική ιδέα.
Πώς είναι να γράφεις ρόλο για τον εαυτό σου αλλά και να παίζεις το ίδιο σου το κείμενο;
Όταν έγραφα το έργο δεν ήξερα αν θα παίξω και ποιον ρόλο θα έπαιζα. Το κείμενο προϋπάρχει του cast. Στην πορεία συζητήθηκε και αποφασίσαμε να παίξω αυτόν τον ρόλο. Αντιμετώπισα το κείμενο σαν να μην ήταν δικό μου. Σαν να πρόκειται για ένα άλλο κείμενο. Κι έτσι κάνω πάντα στις δουλειές που έχω γράψει εγώ. Αυτή η αποστασιοποίηση είναι αναγκαία για να βγει ένα άρτιο αποτέλεσμα. Αντιμετωπίζω το κείμενο σαν να ήταν κάποιου άλλου. Και με τη βοήθεια μίας άρτιας σκηνοθεσίας αυτό γίνεται πολύ πιο εύκολο.
Λίγο πριν την πρεμιέρα, τι σε αγχώνει περισσότερο;
Τα πάντα. Το άγχος είναι μία απ’ τις βασικές μου δραστηριότητες. Δεν υπάρχει ένας λόγος. Είμαι αρκετά αγχωτική γενικά με όλα και κάθε πρεμιέρα είναι σαν πρώτη παράσταση. Εκείνη τη στιγμή ξεχνάς τα πάντα και ξεκινάς απ' την αρχή με πλήρη άγνοια. Σαν πρώτη φορά κάθε φορά. Αλλά αυτό είναι κάτι μαγικό και ψυχοθεραπευτικό ταυτόχρονα.
Άλλα επαγγελματικά σχέδια ενόψει της νέας σεζόν;
Ετοιμάζω κάτι ακόμη παράξενο στο θέατρο προς τη μέση της σεζόν. Μια ιστορία για τον έρωτα και τον θάνατο. Μία πρόκληση για τον φετινό χειμώνα. Ακόμη ξεκινάω προετοιμασίες για την ταινία μου τον Νοέμβριο του 2018. Μία ταινία κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου μικρού μήκους για ό,τι μας τρώει βαθιά μες στο στομάχι, για ό,τι μας κάνει να χάνουμε τον ύπνο μας. Για όλα αυτά που δεν αντέχουμε να μην ειπωθούν. Για όλα αυτά που αν αντέχαμε θα έβρισκαν τον τρόπο να συμβούν. Μια ερωτευμένη ταινία σε έναν ερωτευμένο κινηματογράφο. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα. Η φετινή χρόνια προβλέπεται αρκετά γόνιμη και δημιουργική με πολύ όμορφες συνεργασίες παλιές αλλά και καινούργιες κι αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί οι επιτυχίες μας είναι οι συνεργάτες μας.
Χορηγός επικοινωνίας της παράστασης είναι το xrimaonline.gr
info
Σκηνοθεσία: Στέφανος Κακαβούλης
Κείμενο: Σίλια Κατραλή Μινωτάκη
Παίζουν: Ζήσης Βενιέρης, Σίλια Κατραλή Μινωτάκη, Ζωή Κουσάνα, Γιώργος Μπινιάρης, Αλεξία Μπογδάνου
Φωτογράφος: Αντώνης Διασκούρης
Faust Theater, Καλαμιώτου 11 και Αθηναΐδος 12, Μοναστηράκι, τηλ.: 210 3234095
Κάθε Πέμπτη και Σάββατο
Ώρα: 21:00
Διάρκεια: 75 λεπτά
Πρεμιέρα: 13 Σεπτεμβρίου 2018
