ΔΝΤ: Λιγοστεύει ο χρόνος για συμμετοχή στο πρόγραμμα με... λεφτά
Σαφές μήνυμα ότι ο χρόνος για τη χρηματοδοτική συμμετοχή του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα τελειώνει, έστειλε ο εκπρόσωπος Τύπου του ΔΝΤ Τζέρι Ράις, ενημερώνοντας τους δημοσιογράφους στην Ουάσινκτον.
Στο πλαίσιο ενός αγεφύρωτου χάσματος με το Βερολίνο όσον αφορά το επίμαχο ζήτημα της ελάφρυνσης του χρέους, ο ίδιος υποστήριξε ότι «ο χρόνος πια είναι πολύ λίγος», για να προλάβει το Ταμείο να συμμετάσχει με χρηματοδότηση. Ωστόσο, τόνισε πως οι σχετικές συζητήσεις με Ευρωπαίους εταίρους και ελληνικές Αρχές συνεχίζονται.
Μάλιστα, ο Ράις προανήγγειλε και νέα συνεδρίαση του Washington Group το απόγευμα της Πέμπτης, σημειώνοντας τη συμμετοχή του Πολ Τόμσεν και του Πήτερ Ντόλμαν (εκπρόσωπος του Ταμείου στο κουαρτέτο), για να δείξει ότι το Ταμείο παραμένει πλήρως ενεργό στη διαδικασία.
Σημειώνεται πως κατά την πρωινή συνεδρίαση επιβεβαιώθηκε ξανά η κόντρα Γερμανίας-Ουάσινγκτον για το θέμα της διάρκειας της επιμήκυνσης των δανείων.
Περιγράφοντας τα επόμενα βήματα, ο Ράις ανέφερε τη συνέχιση των συζητήσεων για την πιθανότητα χρηματοδότησης του προγράμματος και την εξασφάλιση της ελάφρυνσης χρέους.
Παράλληλα, ο ίδιος είπε το ΔΝΤ σχεδιάζει μια έκθεση «άρθρου 4», ως μέρος του φυσιολογικού ελέγχου που γίνεται σε κάθε χώρα-μέλος. Δήλωσε δε ότι θα γίνει ανάλυση βιωσιμότητας χρέους (DSA), ως μέρους της έκθεσης του «άρθρου 4».
Όπως είπε, το DSA θα ακολουθήσει τα στάνταρντ του Ταμείου. Επανέλαβε ότι χρειάζεται ελάφρυνση χρέους, που θα εξασφαλίζει τη βιωσιμότητά του.
Απαντώντας σε ερώτηση για το εάν το άρθρο 4 αποτελεί «εναλλακτική» ενός προγράμματος, υποστήριξε ότι μπορεί, αν διεξάγεται ταυτόχρονα με το πρόγραμμα, όπως έχει γίνει στο παρελθόν.
Ο Ράις ξεκαθάρισε ότι ακόμα και αν δεν μετέχουμε με χρηματοδότηση θα συνεχίσουμε να εμπλεκόμαστε με την Ελλάδα, μέσω του μεταμνημονιακού ελέγχου και του «άρθρου 4».
«Δεν έχουμε δώσει χρήματα στην Ελλάδα για κάποια χρόνια αλλά και πάλι ασχολούμαστε και προσπαθούμε να βοηθήσουμε το μέλος μας», δήλωσε, συμπληρώνοντας ότι αυτό δίνει μια αίσθηση του πως θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε, αν δεν υπάρξει πρόγραμμα.