Ανοιχτή επιστολή Ρέγκλινγκ για «περισσότερη» Ευρωζώνη
13/09/17, 21:57
Με ανοικτή επιστολή του που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα του Eurofi Financial Forum, ο Ρέγκλινγκ είπε πως οι μεταρρυθμίσεις αυτές θα πρέπει να περιλαμβάνουν την απλοποίηση των δημοσιονομικών κανόνων, την ολοκλήρωση της Τραπεζικής Ένωσης και της Ένωσης Κεφαλαιαγορών και τη δημιουργία μίας περιορισμένης δημοσιονομικής δυνατότητας της Ευρωζώνης.
Όπως επισημαίνει,«το ευνοϊκό οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον παρέχει ένα παράθυρο ευκαιρίας για την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων και την αντιμετώπιση των αδυναμιών της αρχιτεκτονικής της Ευρωζώνης».
Αναφορικά με τους δημοσιονομικούς κανόνες, ο γενικός διευθυντής του ΕΜΣ σημειώνει ότι οι αλλαγές που έγιναν τα τελευταία χρόνια βελτίωσαν τους δημοσιονομικούς κανόνες, αλλά τους έκαναν επίσης πιο πολύπλοκους, με αποτέλεσμα να είναι δυσκολότερη η κατανόηση και επικοινωνία τους. «Αυτή η πολυπλοκότητα υπονομεύει την αξιοπιστία τους. Θα πρέπει, επομένως, να απλοποιηθούν για να γίνουν πιο δεσμευτικοί, προβλέψιμοι και αποτελεσματικοί».
Προτεραιότητα πρέπει να δοθεί, σημειώνει ο Ρέγκλινγκ, στην ολοκλήρωση της Τραπεζικής Ένωσης, που θα περιλαμβάνει και ένα πανευρωπαϊκό σύστημα εγγύησης των καταθέσεων και αξιόπιστες δικλείδες ασφαλείας που θα λειτουργούν εύρυθμα. «Αυτό το βήμα θα είναι δυνατό, όταν θα έχουν εξαλειφθεί τα προβληματικά στοιχεία ενεργητικού (των τραπεζών) από το παρελθόν». Ένα χρήσιμο μέσο για την ενίσχυση της Ευρωζώνη, αναφέρει ο Ρέγκλινγκ, είναι μία δημοσιονομική δυνατότητα, που θα μπορεί να απορροφά ασύμμετρα σοκ.
«Μία τέτοια δυνατότητα θα μπορούσε να έχει τη μορφή ενός ταμείου σταθεροποίησης ή ενός ασφαλιστικού πλαισίου. Θα αύξανε τον επιμερισμό των κινδύνων χωρίς να δημιουργεί μόνιμες μεταβιβάσεις ή κοινή ανάληψη χρέους», σημειώνει. Προσθέτει ότι δημοσιονομικές συμφωνίες, που ενσωματώνουν πολλές από τις αρχές αυτές, υπάρχουν ήδη στις ΗΠΑ, με μία συμπληρωματική ασφάλιση της ανεργίας και ειδικά ταμεία έκτακτων αναγκών (rainy day fund arrangements). «Το ύψος αυτής της δημοσιονομικής δυνατότητας δεν θα επιβαρύνει υπερβολικά τα δημόσια οικονομικά των χωρών μελών, καθώς ένα ποσό της τάξης του 1-2% του ΑΕΠ θα αποτελούσε ένα επαρκές «μαξιλάρι» που θα μπορούσε να σχηματισθεί μετά από χρόνια», τονίζει.
