Ιωάννα Παλιοσπύρου: Η πρώτη συγκλονιστική συνέντευξη 16 μήνες μετά την επίθεση με βιτριόλι
20/09/21, 14:38
Η Ιωάννα Παλιοσπύρου, 16 μήνες μετά την επίθεση με βιτριόλι, αλλά και λίγες μόλις μέρες μετά την διακοπή της δίκης, μιλά για πρώτη φορά στην Κατερίνα Καινούργιου και στην εκπομπή «Super Κατερίνα».
«Έχει τα πιο όμορφα μάτια, που έχω δει ποτέ μου», είπε στην εισαγωγή της η παρουσιάστρια.
«Όταν ερχόταν η ώρα του χειρουργείου έλεγα “κορίτσι μου το χειρότερο, που μπορείς να πάθεις είναι να πεθάνεις”, κάτι το οποίο εξίσωνα με την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Μόνο καλύτερα μπορούν να πάνε τα πράγματα όταν μπαίνεις στο χειρουργείο. Είναι το ίδιο σα να έχεις πεθάνει αυτή τη στιγμή, οπότε μη φοβάσαι έλεγα στον εαυτό μου».
Σχετικά με το αν την τρομάζει η ύπαρξη συνεργού
«Ναι, με έχουν ενημερώσει οι δικηγόροι μου. Φυσικά και με τρομάζει η σκέψη ότι μπορεί να υπάρχει και να κυκλοφορεί ελεύθερος ακόμη ο συνεργός».
Σχετικά με τη δίκη, στην οποία η ίδια έδωσε το «παρών»
«Ήταν από την αρχή για μένα αυτό το “Γιατί”. Το γιατί να μου κάνει κάποιος κάτι τέτοιο. Μαζί με μένα έχουν ταλαιρωρηθεί πάρα πολλοί άνθρωποι. Η επίθεση έγινε σε μένα αλλά έχει αντίκτυπο στην οικογένειά μου, στους φίλους μου. Ταλαιπωρήθηκαν άνθρωποι.
Κι ενώ όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν εκεί μαζί μου, αυτή (σ.σ. η κατηγορούμενη Έφη) επέλεξε να μην έρθει. Δε γνωρίζω αν θα βρεθεί στην επόμενη δίκη. Από την αρχή έχει αυτή τη στάση, δε δείχνει ίχνος μεταμέλειας, να έχει κατανοήσει τι έχει κάνει. Λειτουργεί σα να μην την αφορά.
Οι περισσότεροι από τους δικούς μου ανθρώπους φοβήθηκαν αν μπορώ να το αντέξω. Το οφείλω στον εαυτό μου, το να βρίσκομαι εκεί θα με βοηθήσει να καταλάβω και να ξεπεράσω σιγά σιγά όλο αυτό το σοκ, που έχω υποστεί και να προχωρήσω παρακάτω.
Είναι για μένα πολύ δύσκολο, γιατί είμαι για πολλούς μήνες στην απομόνωση, μακριά από τα κοινά. Ήταν για μένα ένα σοκ να βρίσκομαι στο επίκεντρο με τόσους δημοσιογράφους εκεί.
Είχα τη διάθεση να μιλήσω γιατί ξέρω ότι ο κόσμος περιμένει να πω μια κουβέντα. Όφειλα να τοποθετηθώ όταν τελείωσε η δίκη πάνω στην απουσία της κατηγορούμενης».
Για τα όσα είπε ο δικηγόρος της κατηγορούμενης κ. Κεγαχιόγλου
«Εξέφρασε την επιθυμία να με πλησιάσει και να μου μιλήσει. Εξέφρασε τη συμπαράστασή του. Μου είπε ότι είναι άλλος ο ρόλος του συνηγόρου και άλλος ο ρόλος ενός ανθρώπου, που καταλαβαίνει και συμπαρίσταται».
Στο ενδεχόμενο να παρευρεθεί η Έφη στο δικαστήριο
«Θα είμαι εκεί σε κάθε δικάσιμο. Το οφείλω και στον εαυτό μου και στους ανθρώπους μου. Θα ήθελα να είναι εκεί. Λυπάμαι, που δε βρίσκει το θάρρος να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεών της και να αναλάβει τις ευθύνες της. Με αυτή τη στάση της μόνο τη θέση της επιβαρύνει γιατί κάνει ξεκάθαρο ότι είναι αμετανόητη».
Για το πότε αντίκρισε το σώμα της μετά την επίθεση και τα χειρουργεία
«Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου δεν είχα δει καθόλου το σώμα μου. Κάθε φορά, που άλλαζα τις γάζες, γυρνούσα το κεφάλι μου για να μη δω. Όσο πλησίαζε η ώρα του εξιτηρίου, οι ειδικοί μου έλεγαν να κάνω την κίνηση να δω το σώμα μου προτού φύγω από την ασφάλεια του νοσοκομείου.
Η γιατρός μού έδειξε κάποιες φωτογραφίες από τα χειρουργεία για να με προετοιμάσει. Μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω ότι δε θα ξαναδώ τον εαυτό μου όπως ήταν πριν.
Όταν αντίκρυσα για πρώτη φορά τις φωτογραφίες ήταν τόσες πολλές οι σκέψεις και τα συναισθήματα που μου ήρθαν στο μυαλό… Πριν τις δω είχα ζητήσει από τη γιατρό μου να μου εξηγήσει τι μου έχει συμβεί και πάντα προσπαθούσε να μου εξηγήσει αλλά όταν είδα τις φωτογραφίες από τα χειρουργεία μου κατάλαβα πόσο δύσκολο ήταν για εκείνη να μου δώσει να καταλάβω το μέγεθος και το βάθος της ζημιάς και την προσπάθεια που έπρεπε ως γιατρός να κάνει για να αποκαταστήσει τη ζημιά.
Το δεύτερο που σκέφτηκα ήταν ότι η μητέρα μου έπρεπε να βρίσκει το θάρρος και το κουράγιο μπροστά μου να φέρεται φυσιολογικά χωρίς να δείχνει τον πόνο της και να με κάνει να αισθάνομαι ήρεμη και ότι όλα θα πάνε καλά. Τρίτον κατάλαβα πόσο πολύ κοντά έφτασα κοντά στον θάνατο. Συνειδητοποίησα πόσο τυχερή είμαι που σώθηκα και δυστυχώς είναι ένας τρόπος κάθε φορά να συνειδητοποιώ ότι δεν θα μπορέσω ξανά να είμαι έτσι όπως ήμουν».
«Αμέτρητες οι φορές που λύγισα»
«Ο σωματικός πόνος πάντα ξεχνιέται, ο ψυχικός πόνος όχι. Οι σωματικοί πόνοι ήταν και είναι αφόρητοι κάθε φορά που πρέπει να κάνω κάτι, είτε είναι θεραπεία είτε κάτι άλλο.
Ήταν αμέτρητες οι φορές που λύγισα μέσα στο νοσοκομείο. Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που θυμάμαι είναι όταν μου έπαιρναν αίμα. Ήταν πολύ επίπονο γιατί δεν έχω φλέβες, τα χέρια μου είναι καμένα. Αυτό ήταν κάτι που ακόμα με τρομάζει αλλά ξέρω ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γίνει αυτό. Το δεύτερο που θυμάμαι πολύ έντονα είναι στα πρώτα χειρουργεία.
Βρισκόμουν σε κατάσταση σοκ, δεν ρωτούσε λεπτομέρειες τη γιατρό μου στην αρχή γιατί φοβόμουν και προσπαθούσα να δώσω κουράγιο στον εαυτό μου και αυτό που σκεφτόμουν ήταν ότι το χειρότερο που θα μπορούσε να μου συμβεί ήταν να πεθάνω», είπε μεταξύ άλλων η Ιωάννα Παλιοσπύρου.
