Όλη η συγκλονιστική εξομολόγηση της Σοφίας Μπεκατώρου: «Μίλησα για να βοηθήσω»

ΕΛΛΑΔΑ UPD 19:32 Δημιουργία

21/01/21, 19:12

Η αποστολή στην Ισπανία και η πατρική φιγούρα

«Ήταν μια αποστολή στην Ισπανία στην οποία για πρώτη φορά είχαμε μαζί μας έναν παράγοντα της ομοσπονδίας. Τότε είχαμε μεγάλο πόλεμο με την ομοσπονδία και μας είχαν πολεμήσει πολύ», λέει. Και συνεχίζει: «Εμένα μου είχαν επιτεθεί μου έλεγαν ότι είμαι ένα τίποτα, ότι δεν περιμένουν καμία διάκριση και ότι δεν περίμεναν τίποτα από εμένα. Αγνοώντας το όλο αυτό συνεχίζαμε με την Αιμιλία κανονικά την δουλειά μας. Ήταν ένας παράγοντας που ήταν πιο φιλικός σε αυτόν είχαμε στρέψει όλες μας τις ελπίδες και πιστεύαμε ότι θα διεκδικήσει τα δικαιώματά μας. Κάθε φορά που πηγαίναμε στην ομοσπονδία διαπραγματευόμασταν. Μέχρι τότε νομίζαμε ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν με το μέρος μας. Ήταν ο μοναδικός που φαινόταν ότι δεν ήταν κακοπροαίρετος. Αναπτύχθηκε μια φιλική σχέση και όταν είχαμε προβλήματα με την Αιμιλία μιλούσαμε μαζί του. Αυτός μίλαγε στον πρόεδρο για εμάς. Όταν λοιπόν ακούσαμε ότι θα είναι μαζί μας χαρήκαμε».

Το φιλί και η πρόσκληση στο δωμάτιο

«Η πρόκριση δεν πήγε όπως περιμέναμε. Δεν φέραμε κάποιο μετάλλιο όμως και τα δυο σκάφη καταλάβαμε την 5η θέση και έτσι είμασταν απόλυτα ικανοποιημένοι γιατί πετύχαμε την πρόκριση. Για μένα θα ήταν η πρώτη συμμετοχή μου στην Ολυμπιάδα και ήμουν η πιο μικρή της ομάδας», συνεχίζει η κα Μπεκατώρου. «Την τελευταία ημέρα αποφασίσαμε να βγούμε να γιορτάσουμε όλοι μαζί και όταν έφτασε η ώρα να γυρίσουμε πίσω γυρίσαμε ανά δυο. Εμείς με τον παράγοντα μείναμε τελευταίοι και μιλάγαμε. Εγώ ούσα ενθουσιασμένη περίμενα πως και πως να μοιραστώ τις εμπειρίες και να πω για τους Ολυμπιακούς που θα πήγαινα στο Σίδνεϊ. Γυρνώντας στο ξενοδοχείο γύρισε και με φίλησε. Εγώ, πάγωσα. Έμεινα έκπληκτη. Δεν μπορούσα να καταλάβω από που ξεκίναγε αυτή η συμπεριφορά. δεν ήξερα τι να κάνω. Απομακρύνθηκα. Θυμάμαι ήταν και ανηφόρα. Απομακρύνθηκα από κοντά του. Ο ένας στο ένα πεζοδρόμιο και ο άλλος στο άλλο και συνεχίσαμε προς το κοινό μας ξενοδοχείο. Μέσα στο ασανσέρ σταματήσαμε στον δικό του όροφο (το δικό μας δωμάτιο ήταν πιο πάνω) και μου είπε να πάω στο δωμάτιό του. Του είπα “δεν υπάρχει κάποιος λόγος” και του είπα καληνύχτα. Εγώ, φοβισμένη από την προηγούμενή του κίνηση, ήμουν πάρα πολύ διστακτική. Μου λέει: “έλα μωρέ τώρα”. Μου είπε “έλα δυο λεπτά να σου μιλήσω. Φοβάσαι;” Αμέσως με έπιασε το παράπονο. “Όχι βέβαια δεν φοβάμαι”. Δεν ήμουν και κανένα κοριτσάκι που δεν είχε προσωπικότητα. Πίστευα ότι μπορώ να ανταπεξέλθω σε κάθε δυσκολία. “Θα πάω”. Όταν μπήκα μέσα στην αρχή μιλούσαμε για τους αγώνες και σιγά σιγά άρχισε να με πλησιάζει περισσότερο. Εγώ άρχισα να αμύνομαι. Μετά άρχισε να προσπαθεί να με πείσει.”Έλα λίγο εδώ, έλα να σου μιλήσω”. Με τα πολλά άρχισε να απλώνει τα χέρια του παραπάνω να με φιλάει να με ρίχνει στο κρεβάτι.“Δεν θέλω!” “Έλα μωρέ δεν είναι τίποτα”. “Δεν θέλω!” Προσπάθησα με τον τρόπο μου να του δείξω ότι δεν υπάρχει καθόλου αμοιβαία επιθυμία. Ότι δεν υπάρχει συναίνεση. Εκείνος όμως προσπαθούσε να με βγάλει τρελή. Όταν κάποιες φορές ήταν πιο άγριος και έβλεπε ότι εγώ απομακρυνόμουν, σταμάταγε. Άφηνε λίγη ώρα να περάσει. Μετά ξανά το ίδιο πράγμα. Σηκώθηκα να φύγω και μου είπε “έλα, που πας τώρα;” Κάποια στιγμή έτσι όπως ήταν πάνω μου του λέω “δεν μπορώ να το πιστέψω ότι δεν καταλαβαίνεις ότι σου λέω ότι δεν θέλω”. Αυτός, συνέχισε. Εγώ ήμουν παγωμένη. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα εκείνη την ώρα ήταν να αντιδράσω και να τον σπάσω στο ξύλο. Ήξερα όμως ότι αυτός είχε πολύ μεγάλη θέση στην ομοσπονδία. Και ότι εκείνη την ώρα δεν ήταν κανένας για να δει. Κανένας δεν ήξερε τι συνέβαινε. Και όλοι θα έλεγαν, γιατί γύρισες μαζί του πίσω; Και δεν έφυγες με τους άλλους μαζί; Αλλά εγώ δεν ένιωθα κάποιον φόβο και κάποιον λόγο για τον οποίο θα έπρεπε να φοβηθώ να γυρίσω μόνη μου. Ήμουν πάντα ανεξάρτητη. Όταν τελείωσε συνειδητοποίησα ότι με είχε βιάσει και πως ότι κι αν του είπα εκείνος δεν σταμάτησε και πως όπως και αν του έδειξα ότι δεν επιθυμώ αυτή την συνεύρεση αυτός δεν το δέχτηκε. Και τελικά είχα γίνει θύμα. Σηκώθηκα όταν έφυγε από πάνω μου, έφυγα γρήγορα ανέβηκα στο δωμάτιό μου. Η συναθλήτριά μου κοιμόταν. Έκανα μπάνιο, ένιωθα τόσο βρώμικη. Ήθελα να βγάλω όλη μου την σάρκα από επάνω μου. Ένιωθα ντροπιασμένη, πληγωμένη, μόνη, αδικημένη και πολύ θυμωμένη που δεν είχα βάλει τις φωνές. Αυτό είχε γίνει όμως.»

Ζήτησε να με συναντήσει – «Πως μπόρεσες να το κάνεις;»

«Είχαν τελειώσει οι αγώνες και γυρίσαμε πίσω. Εγώ την άλλη μέρα σχεδόν δεν μπορούσα να μιλήσω. Όταν όλο αυτό τελείωσε και περνούσαν οι μέρες και συνειδητοποιούσα τι μου είχε συμβεί τόσο χειρότερα ένιωθα. Είχα μια σχέση τότε και το μοιράστηκα με τον σύντροφό μου. Ήθελε να αντιδράσει να πάει να τον χτυπήσει και να τσακωθεί αλλά δεν τον άφησα. Ήταν και εκείνος αθλητής και ποιος θα με πίστευε. Και πως θα συνεχίζαμε. Αυτοί είχαν τόση εξουσία πανω μας. Κάθε φορά που ξεκινούσε η προετοιμασία ένιωθα εγκλωβισμένη και του είπα μην μιλήσεις και εκείνος το δέχτηκε. Ο παράγοντας στις 2 εβδομάδες ήθελε να με συναντήσει. Είχε καταλάβει ότι ήμουν εξοργισμένη και θα μίλαγα. Του είπα ότι μετά από αυτό που έκανες δεν σε εμπιστεύομαι καθόλου. Μιλήσαμε έξω από τα Αστέρια στην παραλιακή στην Γλυφάδα και μπαίνοντας το αυτοκίνητο προσπαθούσε να δει πως εγώ το έχω πάρει και τι θα έκανα.

Το πρώτο που τον ρώτησα ήταν “πως μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό; Θα μπορούσες να ήσουν πατέρας μου”. Φαντάζεσαι να το έκανε αυτό κάποιος στο παιδί σου; Κατάλαβε ότι είχα συνειδητοποιήσει τον βιασμό. Προσπαθούσε να μου δείξει ότι θα με αφήσει να ηρεμήσω. Του είπα ότι δεν θέλω να με ξαναενοχλήσει ποτέ και να μην με ξαναπάρει τηλέφωνο και τον απείλησα ότι αν τολμήσει να με ξαναπλησιάσει θα τον καταγγείλω. Από τότε δεν μιλήσαμε ποτέ ξανά γι’ αυτό το θέμα.»

Συνεχίζοντας την συγκλονιστική της εξομολόγηση η Σοφία Μπεκατώρου λέει: «Ήταν εκπρόσωπος εθνικών ομάδων και έπρεπε να διαπραγματευόμαστε μ’ αυτόν. Την στιγμή του βιασμού στην Ισπανία έχασα ότι εκτίμηση είχαν για τον εαυτό μου γιατί δεν μπορούσα να συγχωρήσω στον εαυτό μου ότι δεν φώναξα ότι δεν τον χτύπησα. Κατάλαβα ότι ή έπρεπε να μιλήσω και να ελευθερώσω την ψυχή μου ή να καταστρέψω το όνειρό μου. Ήταν όνειρο δικό μου και της Αιμιλίας και έτσι αποφάσισα να θάψω το περιστατικό και να κάνω ότι δεν υπήρχε».

Περνούσε ο χρόνος και αυτό «φούντωνε» μέσα μου

«Στο πέρασμα του χρόνου, αυτό φούντωνε. Ερχόταν στον ύπνο μου και η συμπεριφορά μου ήταν επιθετική και δεν μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου. Αυτό όταν πέρασε εκείνος άρχισε να είναι πιο επιθετικός. Έβλεπε ότι τον αγνοούσα και ήμουν απόμακρη.

Σε κάθε προσπάθειά μου να διεκδικήσω πράγματα εκείνος με απαξίωνε και στους Ολυμπιακούς της Αθήνας αγωνιζόμουν με άλλες δυο συναθλήτριες και είχαμε πόλεμο. Με είχαν προειδοποιήσει ότι θα μας σαμποράτανε θα στήνανε αγώνες και είχα κάνει καταγγελίες αλλά ποτέ δεν δικαιώθηκα. Ξαφνικά εξαφανιζόντουσαν επιτροπές και χαρτιά και κατάλαβα ότι όλη αυτή η ιστορία και το περιβάλλον της ιστιοπλοϊας είναι μια κλίκα.

Κράτησα μια σταθερή απόσταση από την Ομοσπονδία.Τότε δεν ήμουν παντρεμένη αλλά το 2005 με τον μετέπειτα άνδρα μου αναπτύχθηκε μια τρυφερή σχέση και ήταν ο πρώτος μετά τον άνθρωπο με τον οποίο το είχα μοιραστεί για πρώτη φορά το 1998 με τον οποίο το συζήτησα.

Όταν άκουσε για τον βιασμό δεν το πίστευε και έμεινε έκπληκτος πως μια τόσο φιλική φιγούρα είχε διαπράξει ένα έγκλημα. Όταν το μοιράστηκα μαζί του τα συναισθήματά του μου προκάλεσαν μια δυσφορία. Με ρώτησε γιατί δεν το είπα και αν υπάρχει μάρτυρας και αυτά με έκαναν να νιώσω ανασφάλεια. “Και πως θα το αποδείξεις;” μου είπε.

Μου είπε επίσης ότι μπορεί να μου κάνει αγωγή. Ένιωθα θυμωμένη και εγκλωβισμένη. Να έχεις πέσει θύμα βιασμού και κανείς να μην σε πιστεύει. Κατάλαβα ότι δεν είχα κάνει την σωστή κίνηση και δεν είχα μιλήσει τότε.

Μίλησα για το θέμα αυτό στα χρόνια που περνούσαν σε φίλους και συναθλητές και στην ψυχοθεραπεύτριά μου. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι μιλώντας τους όλοι είχαν να διηγηθούν μια ιστορία όχι τόσο τραυματική σαν την δική μου. Με την αγωγή που κατατέθηκε κατάλαβα ότι ήρθε η στιγμή να μιλήσω. Πήγα ως μάρτυρας και είπα για τον βιασμό και είπα το όνομα του παράγοντα. Μπορεί αυτή η μάχη να ήταν έξω από το νερό αλλά θα εξυγίαινε τον ελληνικό αθλητισμό. Πέρασε ο καιρός και παρακολούθησα στο ίντερνετ μια συζήτηση στο Ίδρυμα Ωνάση για τον εκφοβισμό και τον σεξισμό. Αυτό με έκανε να ξαναθυμηθώ τον δικό μου βιασμό, και μια περίπτωση όπου τυχαία κάποιος γονέας μου είπε όταν του είπα ότι κάνω ιστιοπλοΐα αν ξέρω τον ταδε που ήταν και ο βιαστής μου. Μου είπε «ποιος αυτός που την πέφτει σε 15χρονα;» Τότε κατάλαβα ότι αυτός ο άνθρωπος κυκλοφορούσε ελεύθερος χωρίς καμία συνέπεια. Αποφάσισα να γράψω ένα σχόλιο στα social media ότι κι εγώ έχω υποστεί βιασμό και καταλαβαίνω απόλυτα τα θύματα και δεν είναι εύκολο να βγεις και να μιλήσεις.

Τότε χτύπησε το τηλέφωνο από το Marie Claire. Ο λόγος που βγήκα να το πω τώρα ήταν ότι ένιωθα έτοιμη. Το μοιράστηκα με τα παιδιά μου. Το έκανα για να βοιηθήσω να μπει ένα όριο και για τις γυναίκες και για τους άνδρες, Δεν μπλέκουμε το φλερτ με τον βιασμό. Γυναίκα είμαι και ξέρω που είναι το όριο. Αυτό είναι ένα πράγμα που δεν ήθελα να ξανασυμβεί σε κανέναν».