Η Ευρώπη απέναντι στον Σουλτάνο Erdogan
26/04/21, 11:15Του Νίκου Μπάρδη
Πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν για την ανεκδιήγητη συμπεριφορά ( ακόμα μία ) του Σουλτάνου Recep Tayyip Erdogan, προς την Πρόεδρο της Κομισιόν Ursula von der Leyden, τοποθετώντας την σε ένα καναπέ, σε απόσταση από τον ίδιο και τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Charles Michel.
Μιμούμενος τον Πρόεδρο της Ρωσίας Vladimir Poutine, ο οποίος απέλασε τον περασμένο Φεβρουάριο, Γερμανούς, Πολωνούς και Σουηδούς διπλωμάτες, κατά την διάρκεια των συζητήσεων μεταξύ του Ύπατου Ευρωπαίου Διπλωμάτη Josep Borrell και του Ρώσου Υπουργού Εξωτερικών Sergueï Lavrov στην Μόσχα, ο Erdogan εξευτέλισε την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κατ’αυτόν τον τρόπο, έδειξε καθαρά την περιφρόνηση του για την ισότητα των φύλων και γενικότερα για τις αξίες που υπερασπίζεται η Ευρώπη και η Δύση.
Η πράξη του ήταν η φυσική συνέχεια της αποχώρησης της Άγκυρας, από την Συμφωνία της Κωνσταντινούπολης, που στοχεύει την στήριξη των γυναικών, εναντίον της βίας.
Αυτή η ‘’σκηνοθετημένη’’ παράσταση, υπογραμμίζει την ανακόλουθη πολιτική στάση ειρηνικής προσέγγισης, που προσπαθεί να ακολουθήσει η ΕΕ, απέναντι στην Ισλαμική Δημοκρατία του Erdogan.
Δείχνει το χάος που χωρίζει τις φιλοδοξίες της ΕΕ από την σκληρή πραγματικότητα, καθώς και την ανικανότητα της να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της και τις αξίες της.
Ακόμα χειρότερα, η ΕΕ με την Τουρκία αποδεικνύει την αδυναμία της να σιγουρέψει την ίδια την ασφάλεια της.
Παρόλο που η κατάσταση για τον Σουλτάνο και την χώρα του, δεν είναι η καλλίτερη.
Στο εσωτερικό της χώρας του, ο Erdogan τελείωσε τα όποια απομεινάρια της κληρονομιάς του Mustafa Kemal Atatürk, με συμβολικότερο την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί τον Ιούλιο του 2020.
Με το Σύνταγμα που επέβαλε το 2018, συγκεντρώνει πλέον όλες τις εξουσίες και έτσι δημιούργησε ένα Κράτος ΑΚΡ ( το κόμμα του ), το οποίο ελέγχει την οικονομία και ισλαμοποιεί την κοινωνία, υποστηριζόμενη από οπλισμένα γκρουπούσκουλα.
Στην διεθνή σκηνή, η Τουρκία συνεχίζει μεθοδικά την επανίδρυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Συγκρούστηκε με το ΝΑΤΟ ( και τις ΗΠΑ ), αποκτώντας το ρωσικό αντιπυραυλικό σύστημα S-400.
Πολλαπλασιάζει τις στρατιωτικές παρεμβάσεις στην βόρεια περιοχή της Συρίας και του Ιράκ, στην Λιβύη και στο Karabakh, συνήθως στέλνοντας ισλαμιστές μισθοφόρους.
Τέλος, αποσταθεροποιεί την Ευρώπη, παραβιάζοντας τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου ( δηλαδή της ΕΕ ) στην Ανατολική Μεσόγειο, ενθαρρύνει την ισλαμοποίηση στα Βαλκάνια, παρακινεί τους Τούρκους μετανάστες στην ανυπακοή στους νόμους των χώρων που τους φιλοξενούν και εκβιάζει την ΕΕ με τα 4 εκατομμύρια μεταναστών, που απειλεί να της στείλει ανοίγοντας τα σύνορα.
Παρόλο ότι στον τομέα αυτόν απέτυχε τον Μάρτιο του 2020, λόγω της σθεναρής απάντησης της Ελλάδας, πρέπει να παραδεχθούμε ότι η ευρωπαίοι τρέμουν την απειλή των μεταναστευτικών ροών και έτσι κάνουν ένα διπλό σφάλμα με την Τουρκία.
Πρώτον, υποτιμούν την στρατηγική απειλή που αντιπροσωπεύει η ισλαμική πολιτική της Άγκυρας για την Ευρώπη και τις δημοκρατικές αξίες της.
Δεύτερον, υπέρ εκτιμούν την δύναμη του Erdogan, η οποία κυρίως ενισχύεται από της αδυναμίες της Ευρώπης.
Η Τουρκία δεν βρίσκεται σήμερα σε καλή κατάσταση.
Με τρία εκατομμύρια κρούσματα και με 30 000 θύματα, σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις ( αλλά στην πραγματικότητα διπλάσια ), η χώρα πληρώνει ένα βαρύ τίμημα στην επιδημία του Covid.
Στην οικονομία, είναι όντως από τις λίγες χώρες που κατέγραψαν θετική ανάπτυξη (1,8%) το 2020, αλλά αυτό επετεύχθη με μια σκληρή οικονομική πολιτική, η οποία αύξησε το χρέος των νοικοκυριών κατά 25% σε τρεις μήνες (!!!) και προκάλεσε πτώση του ΑΕΠ κατά 5%.
Η ύφεση απλά μετατοπίστηκε χρονικά και θα μειώσει τον εθνικό πλούτο κατά 4 με 5% το 2021, ενώ ταυτόχρονα η ανεργία φθάνει το 17,4% του ενεργού πληθυσμού και ο πληθωρισμός, ξεφεύγοντας από οποιοδήποτε έλεγχο, αγγίζει το 16%.
Μετά την εκλογή του Joe Biden στις ΗΠΑ, ο Erdogan δεν απολαμβάνει τον ίδιο εφησυχασμό με πριν ( ίσως επι Donald Trump, ο ΥΠΕΞ Νίκος Δένδιας δεν θα ξιφομαχούσε τόσο ανοικτά με τον Τούρκο ομόλογο του Çavuçoglu ).
Η σχέση του με την Ρωσία του Vladimir Poutine είναι σε αδιέξοδο, λόγω της σύγκρουσης τους στην Συρία και στον Καύκασο, παρόλο ότι υπάρχουν υποψίες συμφωνίας των δυο τους για την Λιβύη.
Η Erdogan έχει χάσει την εμπιστοσύνη του Αραβικού κόσμου, καθώς οι σύμμαχοι της Τουρκίας Αδελφοί Μουσουλμάνοι και οι ντζιχαντιστές του Ισλαμικού κράτους, δεν είναι πλέον αποδεκτοί. Μέχρι και το σκληρό ισλαμικό Qatar, σταμάτησε να ενισχύει οικονομικά την Τουρκία.
Ο δειλός τρόπος προσέγγισης της ΕΕ με την Τουρκία είναι ακόμα περισσότερο δυσκολονόητος, εφόσον η εξάρτηση της χώρας αυτής από την Ευρώπη , είναι εξαιρετικά έντονη : η ΕΕ απορροφά το 41% των τουρκικών εξαγωγών, ενώ συμβάλλει στα 2/3 των ξένων επενδύσεων στην Τουρκία.
Η ΕΕ πρέπει μάλλον να εφαρμόσει απέναντι στην Τουρκία του Erdogan, το τουρκικό ρητό ‘’ το ασημένιο σπαθί κόβει το ατσάλινο σπαθί ‘’, δηλαδή μια διαφορετική αυστηρή και δίκαιη πολιτική, η οποία δείχνει με σαφήνεια την υπέροχη της Ευρώπης.
Η πολιτική αυτή θα πρέπει να βασίζεται σε επτά προτεραιότητες.
- Την άμεση παύση των διαπραγματεύσεων για την προσάρτηση της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση .
- Την κατάργηση της τελωνειακής συμφωνίας, καθώς και την επιβολή κυρώσεων στον Erdogan, στην οικογένεια του και στους ολιγάρχες της αυλής του, στην περίπτωση που συνεχίσει την επιθετική του πολιτική.
- Την εξάρτηση οποιασδήποτε ευρωπαϊκής βοήθειας, από την παραπομπή του θέματος καθορισμού των ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
- Την κατάργηση και μη ανανέωση, της εκβιαστικής συμφωνίας του 2016 για τους μετανάστες.
- Την στήριξη της Ελλάδας και της Κύπρου και την ενίσχυση, από την ΕΕ, της επόπτευσης και διαφύλαξης των νοτίων συνόρων της.
- Τον διάλογο με τους εκπροσώπους των τουρκικών δημοκρατικών, πολιτικών και κοινωνικών εκπροσώπων, με σκοπό την διάλυση και κατάργηση των τουρκικών ισλαμικών κινημάτων στην Ευρώπη.
- Την προσωρινή αναστολή της συμμετοχής της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ.
Αυτές πρέπει να είναι οι απαιτήσεις και οι απαραβίαστοι όροι που πρέπει να θέσει η ΕΕ στον Σουλτάνο.
Δύσκολες και τολμηρές, αλλά συγχρόνως δίκαιες διεκδικήσεις.
Μερικές μπορεί να μην αρέσουν στους Αμερικανούς ή στους Ρώσους, αλλά η Ευρώπη πρέπει επιτέλους να υψώσει το ανάστημα της, μπροστά στον απαράδεκτο Σουλτάνο.
Το πολιτικό Ισλάμ που προωθεί ο Erdogan ( σκοπός του οποίου είναι η ισλαμοποίηση των πληθυσμών ), αποτελεί θανατηφόρο κίνδυνο για τις δυτικές δημοκρατικές αξίες της Ευρώπης.
Η ΕΕ είναι μπροστά σε μια στιγμή αλήθειας για το πεπρωμένο της. Αν αποτύχει, θα υπογράψει στην ουσία την αποσύνθεση της. Συνεχίζοντας να υποκύπτει στον Erdogan, δεν αποδυναμώνει μόνο, σημαντικά την ασφάλεια της Γηραιάς Ηπείρου, αλλά την καταδικάζει σε πολιτισμικό θάνατο. Μπορεί ακόμα να συνέλθει, πριν είναι πολύ αργά !
